Bijdrage: Jeugdzorg Rotterdam en Regionale Jeugdzorg Rijnmond

Voorzitter,

Allereerst vind ik het noemenswaardig dat raadsleden de vorige raadsperiode zich zo hard hebben gemaakt voor de jeugd in de jeugdzorg.

En daarom vind ik het nog schrijnender te moeten vertellen dat het nog steeds niet op orde is. Niet alleen lees ik dat in de toegestuurde stukken, in het jaarverslag van de Kinderombudsman, maar hoor en zie ik dit vooral in de praktijk. En dit is niet van de laatste tijd. Dit speelt al zeven, acht jaar lang. “Vroeger was alles beter” gaat zeker niet altijd op. Echter sinds de invoering van passend onderwijs en de transitie in de jeugdzorg 2014/2015 was vroeger wel alles beter. Het is zelfs af te lezen in de toegevoegde grafieken in uw verslag.

Wanneer ik lees over de zorginkopen, de wachtlijsten, de jeugdigen zie ik daar de jongeren en ouders achter de cijfers. Ik zie de leerling die agressief in de klas wordt, omdat hij op didactisch en sociaal-emotioneel gebied uitvalt. Is het zijn karakter? Nee, het is de situatie waarin hij vastzit, omdat er een wachtlijst is voor de ambulante begeleiding op school, als daar al geld voor is, het diagnostisch onderzoek van JeugdGGZ. Het is toch te zot voor woorden dat we moeten uitzoeken hoe we het snelst de zorg kunnen opstarten: aanvraag wijkteam of via huisarts??Is er behoefte aan een onderwijsarrangement in de huidige onderwijssetting of is er een passende school nodig?

Zo’n traject als hierboven beschreven duurt 1,5 à 2 jaar!

Ik zie de vader die op maandagmorgen huilend voor de deur staat, omdat het weekend hem en zijn gezin uitgeput heeft. Omdat zijn kind op een wachtlijst staat voor hulp maar ondertussen het hele gezin ten onder gaat aan de schreeuwende hulpvraag van het kind. Werkgevers die op diezelfde maandagmorgen van ouders verwachten dat ze fris en fruitig weer aan het werk gaan. Dat diezelfde ouder de hele dag stijf van spanning zit te wachten op het telefoontje van school of de zorggroep of hij zijn kind op kan komen halen, want het gaat niet meer.

En dit zijn dan nog de jongeren die vallen onder de zogenaamde lichtere zorg. Dan heb ik nog niet eens de voorbeelden genoemd die spelen in de crisiszorg of gesloten jeugdzorg. Ik lees dat er minder ingekocht wordt binnen de gesloten jeugdzorg en ingezet wordt op pleegzorg. Daarnaast is er ook te lezen dat er nog niet voldoende pleeggezinnen zijn. Denken we met dit beleid niet te makkelijk aan jeugdigen uit huis te plaatsen? We kopen het alvast in? Maar waarom? Er is echter maar een klein percentage jeugdigen en ouders waarvoor het beter is dat zij uit elkaar gehaald worden. Maar let op! Je kunt een kind wel uit het gezin halen maar het gezin niet uit het kind. Er zal dus altijd enige vorm van contact moeten zijn.

Wanneer ik dit benoem, kan ik niet anders dan ook de ouders en jeugdigen van de toeslagenaffaire benoemen. Is dit namelijk niet juist een voorbeeld waarbij er ingegrepen is door instanties met verstrekkende gevolgen. Is er alweer contact tussen ouders en kinderen? Zijn de kinderen weer thuis? Is er hulp op het trauma wat deze gezinnen is overkomen? 40, eind december 2020 las ik…. Als we weten dat het nog 40 ontwrichte gezinnen zijn, moeten we toch ook alles op alles zetten om ze te herenigen wanneer dit nog niet gebeurd is. Iedere dag niet is er één te veel.

Voorzitter, voorts ben ik van mening dat er niet alleen NU een einde moet komen aan de bio-industrie maar ook NU aan de wachtlijsten en de gesloten jeugdzorg.

Tot zover, voorzitter.

--

Klik hier voor de uitzending van de vergadering op het raadsinformatiesysteem van de gemeenteraad van Rotterdam.